blues zielarza

sł. i muz. Paweł Małolepszy

By mieć coś dla siebie, czego inny ktoś nie ma.
Być wyjątkowym i wynurzyć się z cienia.
By zachwycić świat, życiem przeżytym inaczej.
Swe kolekcje zbierają pasjonaci, zbieracze.
By swój los poukładać, z niepotrzebnych nikomu,
Dawnych marzeń i wspomnień, starych mebli i złomu.
Żeby w mroku zwątpienia skrę nadziei wypatrzeć.
Swoje skarby zbierają bezdomni tułacze.

A ja zbieram uśmiechy i dobre słowa,
Ciepłe spojrzenia i miłe gesty,
Od ludzi mijanych na moich drogach,
Jak zioła od lęków, trudów i trosk doczesnych.
Na czarną godzinę, na wzgardę i kpinę,
Na wszelkie dusz naszych wielkie rozterki i zwady.
Dla siebie i bliskich ja zbieram je wszystkie,
I chowam ten lek na dnie serca, aptecznej szuflady.

Żeby trzymać świat w garści, na każdego mieć haka.
Wiedzieć, kto, z czego śmiał się i dlaczego kto płakał?
Żeby nic nie umknęło z ciemnych lochów pamięci.
W swoje teczki zbierają nas konfidenci.
By wciąż nowe podbijać narody i ziemie.
By rabować i w niwecz obracać istnienie.
Żeby opór wypalić w krwawej wojny pożarze.
Swoje armie zbierają wielcy świata mocarze.

Żeby wziąć się za siebie, zmienić życie na lepsze.
Twardo stanąć na nogi, nie być listkiem na wietrze.
By doścignąć marzenia, śmiało biegnąc po grani.
Wciąż zbieramy się w sobie my, z niepewności utkani.

Ludzie uśmiechajcie się do siebie, bądźcie mili, szczerzy i szczęśliwi.