dżemka w allabamie

sł. i muz. Paweł Małolepszy

Zaplątana w gitarowe struny młodość nasza,
Kiedy gramy, akordami wspomnień nas zaprasza.
Do powrotu w tamte miejsca, w ten zielony czas,
Kiedy grałeś, gdy kochałeś pierwszy w życiu raz.

Nawet jeśli na dnie duszy nutka żalu tkwi,
Że "Sweet home of Allabama" nie wymyśliłeś ty,
To przecież cieszysz się jak dzieciak, gdy wyjdzie Ci ten rif.
Tej radości nie zastąpi, nie odbierze nic.

Choć w lombardach zastawiałeś wiosło swe nie raz,
Nie wiesz do dziś, czy grasz, by żyć? Czy żyjesz, by grać?
Być może żyjesz, by grać? Być może grasz, by żyć?
Póki muzykę w sercu masz, nie złamie Cię nic.

Być może żyjesz, by grać?
Być może grasz, by żyć?
Póki muzykę w sercu masz,
Nie złamie Cię nic.

Nie dla ciebie biurko, fotel i służbowy wóz.
Ty po graniu masz tani hotel, tam do poduszki blues.
Nie dla kasy, nie dla sławy w nuty zmieniasz sny.
Tylko dla tej paczki wiary, która czuje tak jak ty.

Choć generalnie, na codzień udaje się żyć bez "najmniejszej zawiści, że są na świecie grajkowie pełni szumniejszych liści", to od święta, kiedy się usłyszy jakiś dobry kawałek, nachodzi człowieka myśl "dlaczego, to nie ja wymyśliłem?". DŻEMKA jest hołdem dla tych piotrkowskich rockandrollowców, którzy w latach sześćdziesiątych XX wieku nieśli kaganek muzycznej oświaty przez estrady osiedlowych klubów, zakładowych domów kultury i dancingów. Grali na gitarach podłączanych do odbiorników radiowych przerobionych na wzmacniacze. DŻEMKĘ napisałem specjalnie na koncert poswięcony pamięci - grającego już niestety po tamtej stronie nieba - Zbyszka Wolskiego. Zbyszek w tamtych latach był liderem zespołu SZAŁAPUTY. Pisał teksty i komponował muzykę. Przymierzamy się nawet, żeby włączyć do rockowego repertuaru kilka jego piosenek, bo szkoda, żeby takie kawałki się ludziom pozapominały.