piesenka miastowa

sł. i muz. Paweł Małolepszy

Życie, życie, życie - ludzkie życia.
Spracowane, przehulane, nie do zbycia.
Długie i krótkie, śmiechem i smutkiem pełne.
Płoche i zwiewne, albo żołniersko dzielne.
To pełzające i tamto wysokopienne.
Każde tak samo dla nas niebiańsko bezcenne.
I choć nam nie dane, zgadnąć gdzie życie nas wiedzie.
Jak w nim się zatracić, jak zatracić się w nim chcemy wiedzieć.

Świat zrozumieć, poznać siebie,
Chcemy umieć, chcemy wiedzieć,
Kto nam dobrze, kto źle radzi?
Kto nas kocha, a kto zdradzi?
Kto ma rację, a kto kłamie?
Kto nas wesprze, a kto złamie?
Chcemy wiedzieć, chcemy umieć,
Poznać siebie i zrozumieć.

Miasto, miasto, miasto - życie miasta.
W ulic obieg, ludzkie mrowie co dzień wrasta.
Knajpy i szkoły, budy, kościoły, biura.
Tłucze się tramwaj, śmiga kradziona fura.
Bezruch i pośpiech, przepych, rozpusta i nędza.
Mieszają się tu i jedno, drugie napędza.
I choć nam nie dane, by wszystko do końca zrozumieć,
Jak żyć w takim wirze, jak przepłynąć ten wir trzeba umieć.

Ludzie, ludzie, ludzie - tłumy ludzi.
Ten pracuje, ten próżnuje, ten się nudzi.
Wielcy i mali, skryci i śmiali, wszyscy.
Przybyli z oddali i z przedmieść ogrodów bliskich.
Wszyscy tak samo, i bardzo tak chcemy umieć.
Kiedy potrzeba bez reszty zgubić się w tłumie.
A kiedy samotność nas na manowce uwiedzie.
Jak w nim się odnaleźć, jak odnaleźć się w nim chcemy wiedzieć.

Zupełnie nieoryginalnie o mieście, jako tyglu. Podłość i szlachetność, odwaga i tchórzostwo... można by tak jeszcze długo dodawać kolejne składniki. Najważniejszy w tym wszystkim jest jednak człowiek. Zawsze zagubiony, zawsze poszukujący. Nie biały, nie czarny, ani nie żółty... Nie katolik, nie ewangelik, nie ateista... Tylko mądry albo głupi. Dobry, albo zły.